نوشته‌های علیرضا امامی

شبکه ملی اطلاعات یعنی مجموعه‌ای از سرورها، مسیریاب‌ها، ذخیره‌سازها، شبکه و معماری آن، منابع انرژی و خنک‌کننده‌ها، پلتفرم‌ها و زیرساخت‌های نرم‌افزاری، دسترسی‌ها و چیزهایی نظیر این؛ که هر سرویس تحت وب به آن نیاز دارد تا بتواند در دسترس مردم قرار بگیرد. وجود این شبکه برای تحقق آرمان دولت الکترونیک و عصر دیجیتال، یک ضرورت فنی است. مسائل امنیتی هم در کنار این ضرورت قرار دارند.

اتصال کشور به شبکه‌ی اینترنت بین‌الملل، در واقع اتصال شبکه ملی اطلاعات ایران به شبکه اینترنت جهانی خواهد بود. چیزی که همین حالا هم وجود دارد؛ اما با این تفاوت که شبکه‌ی فعلی ما، قابلیت‌های لازم برای پاسخ‌گویی به همه‌ی نیازهای امروز و آینده‌ی کشور را ندارد.

مسئله‌ی اصلی در این شبکه، معماری آن است و اینکه با چه تجهیزاتی با چه سطحی از تکنولوژی و دانش فنی بنا می‌شود تا از نظر قدرت پردازش، سرعت مسیریابی، توان ذخیره‌سازی، قابلیت اطمینان، امنیت، انعطاف‌پذیری و شاخص‌های دیگر، در حد مطلوب باشد.

بحث شبکه‌ی ملی اطلاعات، چیزی فراتر از فیلترینگ و دسترسی به اینترنت و گوگل و مانند آن است. اینکه عده‌ای مخالف یا حتی موافق(!) بدون داشتن آگاهی کافی، درباره‌ی آن نظر می‌دهند، باعث می‌شود ابعاد استراتژیک این مبحث نادیده گرفته شود و کنارگذاشتن این پروژه‌ی حیاتی، قابل پذیرش جلوه کند.