نوشته‌های علیرضا امامی

مدل توسعه‌ی غربی از یک طرف قشر ضعیف جامعه را زیر چرخ توسعه له می‌کند و از طرف دیگر برای پیشگیری از اعتراض و شورش، مخدرهایی مثل آزادی‌های جنسی یا مشروبات الکلی یا سرگرمی‌های جدید مثل رقص و موسیقی و سینما و شایعه و فضای مجازی و ... تجویز می‌کند. به کشورهایی که در چند سال گذشته پیشرفت‌های قابل توجه داشته‌اند نگاه کنید! نظیر برزیل، ترکیه و ...! خواهید دید که در همه‌ی این کشورها یک چیز مشترک وجود دارد و آن هم تغییرات زیاد در سبک زندگی و آزادی‌های اجتماعی و فرهنگ است.

مستضعفین این جوامع همیشه در حال تحمل روزهای سخت توسعه و سماق‌مکیدن به امید روزی هستند که ماشین توسعه به مقصد برسد تا چیزی هم به آنها داده شود. در مقابل، سرمایه‌دارها که فرمان توسعه به دستشان داده شده، هر روز بهره‌مندتر می‌شوند. توسعه‌ی غربی هر روز از عدالت بیشتر فاصله می‌گیرد و این جهت هیچ‌گاه به نفع مستضعفین و محرومان تغییر نخواهد کرد. توسعه‌ی غربی فقط برای همان سرمایه‌دارها و اغنیاء و آن عده‌ای که فریب تزویر آن را خورده‌اند، جذاب است.

به همان اندازه که به غرب و مدل توسعه و اقتصاد آن نزدیک شدیم، به همان اندازه از عدالت دور شدیم. اگر پیشرفت را در ظواهر فریبای غرب که باطنی سیاه و ظالمانه دارد، ببینم، دیگر نمی‌توانیم حرفی از عدالت به میان بیاوریم. برای همین است که باید الگوی متفاوتی برای پیشرفت ارائه کنیم؛ الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت؛ که در آن، پیشرفت، هدف دارد؛ نه اینکه خود، هدف باشد.